Белжайлау, өлеңім, өрнегім...

Аңсатқан көктемде, жазда да.

Жайлауым, ырысты төр ме едің,

санамда сурет бар аз ғана...

Белжайлау – бабалар мекені,

Ғасырлар ізі бар кешегі.

Мезгілдің самалы, желкемі

Өзіңде қоңыржай еседі.

Белжайлау, бұлағың тұп-тұнық,

Аптапта шөлімді баса ма?

Даланың кеңдігін ұқтырып,

Тұрсың-ау, сенен жер аса ма?

Белжайлау, ғашықпын көркіңе,

Көркіңе керімсал тамсанам.

Жіберсе, шіркін-ай еркіме...

Белжайлау, кешіңде ән салам.

Белжайлау, мен түбі өзіңе

Бір барам.

Ойымнан шықпайсың.

Әдемі көрініп көзіме –

Алдымнан құлпырып шыққайсың.