Жаздарың жақұт еді, сайран еді,

Желкені толқын сүйген байрақ еді.

Алакөл, айналайын арда  мекен,

Арнауым Алатаудан байғазы еді.

Жанымның толқып өтті күйі демде,

Ұршығын өлең - ғұмыр иірерде,

Алакөл - тағдырлардың жасыны едің,

Жауһары жанға тартар сыйымен де.

Жамалы жарық күнмен жалғасады,

Арнасы толқын сүйген жарды асады.

Көгілдір көл бетінде қанат қаққан,

Шағала шер - мұңыммен арбасады.

Ақшидің ақ самалы маңдайды өпкен,

Аңсарым саған жеттім қайда деп мен.

Арманым адастырмай ақ таңымда,

Жазымның аз күнін де жайдарлы еткен.

Осылай күн де өтеді, ай да өтеді,

Шалқиды көңілімнің айна көлі.

Алакөл, сүйдім сенің көк төсіңді,

Бал күндер бақытымның байрағы еді.

Ай елі, айдын шалқар Айман елі,

Толқының бастайды енді қайда мені...