Құйқылжыта ойнайды бір ізгі әуен,

Мезгілдері Вивальдидің нұрлы әлем.

Тәбәрікпін селт етпейтін дүниеге,

Ессіз сүйер мына өмірдің құрбаны ем.

Жазды сүйіп, қысты құшып, күзді өпкем,

Қолын бұлғап шақырады бір көктем.

Сарғайғаны жүрегімнің керек пе?!

Әр тамшыдан жаным мұздап, дір еткен.

Ойна әуен, о Вивальди,  сазды төк,

Көктем жылап қалмау үшін, жаз  жүдеп.

Жасыны ойнар жалт еткен жас ғұмырша,

Біз екеуміз сәл ұқсастау тағдыр ек.

Бар азабым ұмытылсын, басылсын,

Ей  тағдырым, қатыгезсің, тасырсың.

Жапырақтай сабағынан үзілген,

Топыраққа тағдыр біткен бас ұрсын!

Бірде ылдиға құлдилайсың, бірде өрге,

Сенің жолың тұнып тұрмас гүлдерге.

Дала даусы, өзеннің өр үні  бар,

Арманыңды айта аласың кімдерге?

Мезгілдерің осылай үн қатады,

Түстік-ау, сен де, мен де мұңға тағы.

О Вивальди, бәріміз де уақыттардың,

Түбінде бір жыртармыз күнпарағын...