Арысыма келді апат тосыннан,

Үй құлады. Жау шапқан ел осындай.

Қарақұрым халық безіп барады,

От-орманнан тұра қашып жосылған.

Кім көрінген мейір қолын қақпады,

Менікі емес мына бала деп жатпады.

Өз баласы қай тұста жүр, біле алмай,

Аллаға аян аманат! деп жатқаны.

Қайран қазақ! Қай жерде де пейілің

Мың есе боп қайтсын төгіп мейірін!

Сенен өткен иманды ел бар ма екен,

Өзегінен төгілген нұр-мейірім!

Арыс- құрбаны мың бір пәле-жаланың,

Есіл қала, жауабы - өзің наланың!

Сонша отпан, оқ пен дәрі қоймасы-

Мекенім бе еді - жыр-ұя емес, жараның?!

Арыс бойы – Шәмші ағадан қалған сыр,

Жүрекке мақтан, өмірге нәр ед қалған жыр.

Сол Арыстың тағдырын шешті бір күнде,

Қасаң жүйе, надан тірлік, байлам құр.

Енді қашан қырың толып жайқалар,

Енді қашан пұшайман көңіл жай табар?!

Қайран, Арыс, шаң-тозаң боп қалдың ба,

Қол созшы алға, өмір сүрем деп қайтадан!!!