Үндемейсіз, үнсіздік пе досыңыз?

Болмай жүр ме, әлде, көңіл-хошыңыз?

Жау көрердей не жазып ем сізге мен,

Мұндай күйге қашан түстік осы біз?

Қаламайсыз, тағы үнсіздік арада,

Тұз сепкендей онсыз да ауыр жараға.

Бір ашылып сөйлемейсіз қырсығып,

Қайтсем екен, сізді мынау, жан аға?

Сезім жатыр арамызда... іркілген,

Көкте күн де арылмады-ау күркірден.

Жек көрді ме, бәлкім, бізді бұл өмір,

Көп көрді ме, кезімізді бір күлген?

Бақытты сәт өтті талай бізде көп,

Жалын еді-ау сөнбейтұғын біздегі от.

Мен бе, бәрін аңдаусызда бүлдірген,

Көрінбестей үнсіз кеткен сіз бе, жоқ?

Келеді әлі дейді бір кез үмітім,

Ал, түйсігім жалған дейді мұны тым.

Солай, солай күндер зулап өтуде,

Күтуменен жолға қарай күні-түн.

Бүгін тағы жылап алдым, не етейін,

Жылап тұрып, сырымды айтып кетейін.

Сізге деген сағынышын баса алмай,

Тілім-тілім шерге толды көкейім.

Махаббаттың білемісіз, көркі не?

Жылау... шыдау мұң-қасірет, дертіне.

Сағыныштың сары алқасын іліп ап,

Күйіп, тіпті, жанып кету өртіне.

Жараландым, білемісіз, аға, мың,

Бір ашылмай қойды-ау бүгін қабағым.

Кім не айтса, айта берсін, бәрібір,

Мен сүйген жан өзіңізсіз, бағалым!