Бесік жыры – бастауындай бар әннің,

Сөнбейтұғын сәулесіндей санамның,

Тұздығындай тәмсіл сөзі анамның:

Белі сынған бесігі жоқ ананың,

белі тынған бесігі бар ананың...,

Бесігімде – әлди үні даламның.

Ойландырар есті сұрақ, есіл мұң,

Жасағанда танбай өмір кесімін,

Күзетемін балалықтың есігін,

Есейгенде жиі енеді түсіме...

беске дейін тербеген ақ бесігім.

Мәпелеген, құс ұшырмай төбемнен,

Үкілеген,

Болашағын бөлеген,

Құндақтаған бесік жырмен, Өлеңмен,

Жәдігерім – он балаға құт болған,

сол бесікті жұмағымдай көрем мен.

Төрт бұрышын шарлап шексіз ғаламның,

Аңсағанда жусан иісін даламның,

Ертегі ой мен қиялына енемін

Бесіктегі бес жастағы баланың...

Өлеңіме сырлы өрнек жасырып,

Ең аяулы арманыма бас ұрып,

Сәбидейін ерте шыққан емшектен

Қоштасқан ем ауылыммен асығып...

Топыраққа табанымды тигізген,

Күн нұрына маңдайымды сүйгізген,

Тал бесіктен жер бесікке жеткенше

Қараша мен ханның басын игізген,

Құдіретті ауылым.