Байқалмайды уақыттың өткені де,

Биік таулар мүжіліп шөккені  де.

Жасын ғұмыр жалт етіп жанарымда,

Арқа тостым тағдырдың өкпегіне,

Өзекті өртер өкініш қайда қалған?!

Көнереді естелік, жәймен арман.

Саялының сайларын бетке алады.

Сағынғанда құлынын, қайран анам.

Қара бұлт тіріге үйір, қайғы- шекпен,

Анамды күн жүдеткен, ай жүдеткен.

Құшады қабір тасын жарығым деп,

Жұтады жанның жасын ай түнектен.

Жарты етін жүрегінің жұлып берген,

Құлынын биік көрген, ұлық көрген.

Бұл жалған байлауы жоқ,

Арыстарын, кезексіз әкетеді сылып төрден.

Тағдырдың талайына бір сынбаған,

Пендеде қанат бар ма қырқылмаған?

Бос бесік ғайып - төрде тербелгенде,

Езіліп ет - жүрегі күрсінді анам...

Жүрекке шер қатпасын, қайғы орама,

Жоғыңды жоғалтқанмен қайтара ма?!

Саялы аспанында бұлттар қалқып,

Жөңкіп көшіп барады айдалаға.

Жылама, жасыңды сүрт, қайран ана...