Есіме ап сені

Сығып ап жасын жанардың,

Жанымды жеді ой

Қағазға тағы қадалдым.

Жаралы тәні

Тағдырын кештім маралдың

Маңдайға сені

Жазбаған мына, тағдырым

Бетінен жердің

Біржола жоқ қып неге алдың?

Бір жылы сөзі

Бұйырмай кеткен, қарағым,

Күрсініп салды

Қасірет шеккен дала мұң,

Қаланың емес

Елігі ең ғой даланың.

Ерке еді жаның,

Өртеді жалын жанымды,

Кім білсін қашан тарарын?!

Білмеппін, досым,

Мендегі сезім мәңгілік,

Осылай болып қаларын.