Жоғалып кет, көзіме көрінбегін,

Аяған жоқ ешқашан өмір мені.

Қанша сенім тапталған аяқ асты,

Кетер ме екен күдігім көңілдегі.

Хабарыңды бермеуің мүмкін бе еді,

Ащы ызаны көрсең ғой күлкімдегі.

Ләйлісінің зар болған хабарына,

Мен болдым-ау Мәжнүнің бұл күндегі.

Сап тиылды сен жақтан ескен самал,

Сені қамап ұстаған неткен қамал.

Енді маған айтарсың қандай сылтау,

Сытыласың бұдан да тауып амал...