– Есіңде ме?
Ол мезгіл ақпан еді,
Қыламық боп қар түсіп жатқан еді.
Аппақ қардай жанымды аршып алып,
Сен мені қиянаттан сақтап едің.
Жаратқанға қол жайып, сауға сұрап,
Мен сені тағдырымнан тапқан едім.

– Есімде әлі…
Ол мезгіл көктем еді,
Бір іңкәрлік беймезгіл көктеп еді.
Бір нәзіктік сүйген сәт көктемені,
Қайтқан құстың сазындай сағынышпен,
Құдірет боп жанымды өбкен едің…

– Құстар, құстар, мегзейді көкте нені?
Беймәлім ғой, біздерге  көк  дерегі.
Адалдыққа ұласты  көксегенім,
Сонау зеңгір  куә  боп  қимастыққа,
– Аманат деп  көз  жасын төккен  еді.

– Ал,қазір  ше,
Ұқтырам көпке  нені?
Мезгіл  өтті. Бір  үміт  көктемеді.
Аңсарымды ай  құшқан  ғұмырымда,
Ақ  жауынға  несіне  өкпеледім?!
Аманатқа  қиянат  ете алмайтын,
Адалдық қой.
Ол үшін сөкпе мені!