Мен неге тым ерте мұңайдым,

Емес қой кезім бұл жылайтын.

Жанымда тұншыққан мың  дауыс,

Жаңылдым санынан күн, айдың.

Мен неге тым ерте ояндым,

Қайда ұйқым алаңсыз, баяндым.

Тұңғиығына батып түндердің,

Тұншығып бара ма аяулы үн.

Мен неге тым ерте есейдім,

Жалынға кеудемді төсеймін.

Өртенем, осылай күн кешем,

Өзгеге бөтен күй, өгей күн.

Мен неге тым ерте қажыдым,

Бақыттың айналды сазы  мұң.

Өлеңді сүйдім ғой тағдыр деп,

Өмірді сүйдім ғой-жазығым.

Мен неге тым ерте асықтым,

Көшімнен барады қашып күн.

Қанша әлі татамын дәм-тұзды?

Жастықтың белінен асыппын.

Мен неге тым ерте қоштастым,

Жаратқан тағдырын  жазбаспын.

Еңсемді түсірме, елік-күн,

Бұлағы емеспін көз  жастың.

Мен неге тым ойшыл боп алдым,

Шет-шегі неге жоқ обалдың?

Қайғы-мұң торынан шыға алмай,

Қамалдым, қамалдым...