Таспадағы сайрады салған әнің,

Әуеніңмен тосасың алға бәрін.

Сен секілді бейуақта мына менің,

Қыр астында шырқалмай қалған әнім.

Қадір тұтып, қастерлеп өтем деген,

Жүрегіңде жырларым мекендеген.

Ұқпайтындар өнерді бөтен маған,

Сырласпадым ендеше бөтенменен.

Шынымен-ақ мен саған қымбат па едім,

Отырмысың ақынның тыңдап демін.

Үңілсең де қаншалық түсінбейсің,

Жұмбақ менің мінезім, жұмбақ менің.

Дей алмаймын мен сені басқа жансың,

Сезімімді тұсаулап тастағансың.

Күндерімді жалғадым өлеңменен,

Өмірімді өнермен бастағасын.

Азабына төзсем де бұл – азығым,

Бүр жармаса жаңа жыр, құлазыдым.

Табыстырған біздерді өнер жолы,

Өнер, саған сол үшін разымын.

Өлең, өлең, барасың тым жақын боп,

Сенен өзге сенімді сырласым жоқ.

Өнер жолы не деген ауыр едің,

Мен сындылар үйінде жүр қатын боп.