Естімесін аһ ұрған әттеңімді,

Көрмесін деп жасыған сәттерімді.

Ақ қағазға жырымды төгіп-төгіп,

Жер астына жасырдым дәптерімді.

Болмасын деп жария сезімдерім,

Білмейсің-ау алыстап кеткенімді.

Сезбесін деп қабақта кірбеңімді,

Көрмесін деп біреуге күлгенімді

Көрсетпейін деп мәңгі кеттім алыс,

Өзге жанға пенде боп жүргенімді.

Шамын өзге біреудің жаққанымды,

Көрмесін деп мұңайған шақтарымды.

Мен таптаған мөлдір-шық жапырақты,

Баспасын деп қыдырған бақтарымды,

Сенен жырақ кетіп ем көз көрмеске,

Сен кеткен соң бар сырым ақтарылды.

Қайтем енді жоқ жанның атап атын,

Мезі еттің-ау, үн-түнсіз махаббатым.

Сенен безіп кеткенмін, елден емес,

Көрмеген соң сүюдің шапағатын.

Күл-парша боп балапан-сезімдерім,

Естігелі жайыңды көзімде мұң.

Алыстағы үміттің шырағы өшті,

Қараңғыда қарманды төзімдерім.

Аттаныпсың келмеске сенім-серім,

Тағы да түн баласы көз ілмедім...