Қалған екем қыдырып елге барып,

Туып-өскен, аунаған жерге барып.

Сол баяғы қос бұрым, ақ көйлегім,

Жастық жылдар барады тербеп алып.

Қызғалдағы құлпырған қырға асығып,

Аптығамын биікке, шыңға шығып.

Қайран күндер өтеді көз алдымнан,

Қос жанарым сағынған мұңға тұнып.

Қоштасатын кез кепті ауылменен,

Ауылменен, дос-жора, бауырменен.

Бәрі мені қол бұлғап шығарып сап,

Ұсынады сыйларын тәуір деген.

Автобусқа кірдім мен ептеп басып,

Екеуі отыр арт жақта, шіркін, жастық.

Мені көріп, қалбақтап ұшып тұрды,

Ортасында отырмын көңіл тасып.

Жастық, шіркін, не деген керім едің,

Қырық жыл бұрынғы боп көрінемін.

Достарым-ай, жүректің түкпірінде,

Қалғансыңдар тығылып тегі менің.

Хал сұрайды шіркін-ау, қайдасың? деп,

Қанық болдық бар сырды жайғасын кеп.

Өтіп кетті дегені жалған екен,

Деп ойладым, өмірдің айласы көп.

Автобус аяқ-асты қалды жүрмей,

Есіктен шығып жатыр бәрі бірдей.

Елмен бірге үшеуміз сыртқа шықтық,

Қоймапты алма ағаштар әлі гүлдей.

Бірге оқыған екеуі – құрбыларым,

Айтады кеп мені ылғи жыр қыларын.

Қиялымда менің де жүруші еңдер,

Ұмыттырды-ау, - деймін мен сырғыма күн.

...Оянып кеттім кенет, таңғы үмітпен,

Жан-жағымды қармандым сан күдікпен.

Қанша жыл өтсе-дағы ұмытылмас,

Қайран, бала махаббат, мәңгілік пе ең?

Мейлі, түсім болса да, әйтеуір бір,

Осы сәтті өмірден мәңгі күткем.

Өзіңмен бірге қыдырып жүрем түсімде,

Ақ көйлек киіп, ақ қайыңдардың ішінде.

Бақытты шақты өткізіп бастан екеуміз,

Сол бала кейіп, сол әдемі балғын мүсінде.

Сен мені енді іздеп жүрсің-ау адасып,

Келесің ылғи жаныма жақын жанасып.

Екеуміз, әні, ұшып барамыз биікте,

Ап-ашық көкте бозбала бұлтпен таласып.

Екеуміз ғана жарасып.