Қара жәшік!

Кеттің-ау өміріме араласып,

Жүргенде өлеңіммен жағаласып,

Қалмайын байқаусызда жаза басып.

Қалмайын біреулердің обалына,

Алданған қалады ғой сана жасып.

Маған асық,

Күндіз-түні алдымда қара жәшік,

Отырмын үнсіз ғана араласып.

Маңдайыма жазғаны – тек үнсіздік,

Алла жазса қайтеміз одан асып.

Тірі үнсіздік – алдымда қара жәшік.

Өлі үнсіздік – ол өткен бала ғашық,

Бірі – тірі, бірі – өлі  - екі үнсіздік,

Екеуінің дерті де барады асып.

Қара сандық,

Барады ма жанымды о да жаншып,

Байқаусызда боп қоям қарағансып.

Өзің жақтан бір лебіз – белгі келсе,

Әйтеуір бір сағыныш тұрады аңқып.

Қара сандық сақтайды сырларымды,

Өзіңе арнап жазылған жырларымды.

Қара сандық тағы да үн-түнсіз тұр,

Толтырып көкірегімді сырға мұңды.

Жаны жоқ бір әшейін қара жәшік,

Барады ма мысымды о да басып.

Өлердей боп ынтығып о да ғашық,

Кетер ме екен бір күні о да қашып.