Ашуланып, жыласа аспан алып,

Тасаладым тамшысын баспана ғып.

Өткеніме қарасам, біраз жандар,

Кеткен екен жанарды жасқа малып.

Аңғал басым сенгіш-ақ көрінгенге,

Дұшпаныма жай бердім төрімнен де.

Аспен ұрдым таспенен ұрғанды да,

Құшақ аштым кербездей керілгенге.

Ессіздігін елемей есіргеннің,

Қателігін мың қайта кешіргенмін.

Мен деген көңілдерге кері қарап,

Сезіміне селт етпей, кесірлендім.

Демеу етіп достардың бір әзілін,

Жеңілдеп қалсын дедім сірә, жүгім.

Ашуға ерік беріп кейде, бірақ,

Жүрегін жаралаппын біразының.

Күзді кешіп, жетсем де көктемдерге,

Қарайлап қоям тағы өткендерге.

Сүйемін деп айтыппын сүймегенге,

Жаным деппін жанымда жоқ пендеге.

Бағым санап сағымды еңістегі,

Сүйдім деп жүріппін-ау періштені.

Бақытым қуған сайын жеткізбестей,

Бағытым, түсінбедім, теріс пе еді?