Жат жердің тауы биік, тасы бөтен,

Асқар шың асуларын басып өтем.

Аспанын мекен етем мен уақытша,

Өзіме ай мен күнін ғашық етем.

Дос етем жұлдыздарын жымыңдаған,

Айтады сағым дала сырын маған.

Орманы адастырмай жол көрсетіп,

Құстары құлағыма сыбырлаған.

Кернеген саф алтындай ауасы кең,

Емделем жұпар желдің дауасымен.

Бөтендік танытпады адамдары,

Мүсәпір жолаушыдай адасып ем...

Шөлімді басам мөлдір бұлағымен,

Көк майса сұлу әркез құрағымен.

Тіршілік бір өзіңнен өсіп өнген,

Қара жер, менің мәңгі тұрағым ең.

Қазақтың әр даласы – өз мекенім,

Несіне жат жер ғой деп сөз етемін...

Жатсынбай құшағына құлай бердім,

Аңқыған жусан иісті боз бетелім.