Жанарымда – бүтін ғалам,

Жүрегімде – жарты әлем,

Өлеңіммен егіз өмір, сөзбен биік мәртебем.

Өлеңшөбі құмарлыққа сүңгітеді шайырды:

Табиғатта да толғатады...

Қара тас та мәрт ерен!

Топырағыңды сүйдім сенің, Қоңырөлең, көктемде,

Қара жерге Тәңір ақ қар, құсқанатын төккенде.

Буынды алып жұпар иіс мені дағы мас еткен –

Ақын қыздың бұл бақытын,

О, Жаратқан, көп көрме!

Қоңырөлең,

Сезіндірген құдіретін өлеңнің,

Сол бір қоңыр шөптің тәтті иісін аңсап келемін.

Самалаңа шомыламын, самалыңа сүйсінем –

Бабам өткен осы жерде түбі мен де өлермін...

Қоңырөлең, бас сал мені, көңілдегі жайды ұқта,

Тасқа біткен көк өскіннің сырын ұқпау лайық па?..

Ой – қорғасын.

Балқытады бұлт жасырған мұң-шерді –

Отырамын көзді жұмып мастығымнан айықпай...

Көзімді ашсам, бар ләззатым ғайып болып кетердей,

Талықсимын дір-дір еткен кірпігімді көтермей.

Ол көктем мен бұл өлеңнің арасында өмір бар...

Таңдайдайымда – сезім дәмі.

Бал татымас бекерге...

Осы бір сәт тербетеді бүлдіршіндей жер төсін,

Аспан-жерде:

жібек шалғын, Күн шымылдық-пердесі.

Өлеңшөпке елітемін, мен өлердей мас болам –

Ал, өлеңім – күміс қанат...

Бірге ұшайық,

Кел, қосыл!