Абай десем, түсіме дала кірер,

Жарылыстан жүрегі жаралы жер.

Мың ойланып бастап ең бір сәулеге,

Түбі айналып қазығын табады ма ел?!

Абай десем, түсіме шың кіреді,

Мұң кіреді...

Есен бе, жырдың елі?

Қалың елім, қазағым қайран, жұртым...

Қайда кетіп барады кім біледі?!

Абай десем, түсіме жарық кірер,

Керуенге ілескен халық кірер.

Мынау ғажап ғасырдың бастауында,

Қасиетімді, қайсың бар танып білер?!

Абай десем, көгерер көңіл нәзік,

Арайлары мәңгілік өмірге азық.

Алашына адаспас жол көрсеткен,

Баласына қазақтың – Темірқазық!...

Абай десем, ойыма жыр келеді,

Тербеп жиі оятар түнде мені.

Бір дерегі бар ма деп қарайлаймын,

Ұлылықты көрсем деп іргедегі.

Абай десем, бүлкілдер жүрек еді,

Ару біткен жолыңа гүл өреді.

Аласы аз, қара көздер қиылғанда,

Бойға ыстық шымырлап бу енеді.

Желсіз түннің шашынан ай тарады,

Адамзаттың арманы ол - айтар әні.

Абай болып шырқады дала біткен,

Абай болып ақ самал аймалады.

Абайды ойлап... намысты келем қайрап,

Байтағымда желбіреп өлең - байрақ.

Ұлы елімді тазалап алсам ба екен,

Жүрегіңнің түбіне терең бойлап...

Маңып көшіп барады айдалада ай,

Менің нәзік жанымды аймаламай.

Ел болмасақ  Абай боп туар ма едің-

Сен болмасаң қайтеміз, қайран Абай?!

Ерек пе едің, еліңмен егіз бе  едің?

Мұхит дедім, шалқыған теңіз дедім.

Жидебайдың жидесі  жұпар шашса,

Шыңғыстаудың шыңынан сені іздедім.

Абай десем, кезім жоқ төмендеген,

Өзегінен өмірдің  өлең көрем.

Абай болып сүйем де адамзатты,

Абай болып тіл қатам әлемге мен.