Қарақошқыл тартты ма  далам өңі,

Қаралы жұрт жүрегің жаралы еді.

Жолаушылап шыққандар жолайырықта,

Жиі адасып осылай қала ма енді?!

Таусылмады пенденің сын сағаты-ақ,

Кеуделерін үміт пен мұң сабалап.

Періштелер кетеді қайда көктің,

Әуелейтін шақтарда сынса қанат.

Дала жылап қалды әне, бала жылап,

Жан азасын айтуда бар атырап.

Шая алмады қан дағын қасіретті,

Қар үстінде жанады қара шырақ.

Бейбіт күнде ұлы елім торықты көп,

Жұрт емес ек алатын соғыс тілеп.

Ақ ұлпалар ұша алмай жер бетінен,

Көк пен жердің арасы тоғысты кеп.

Жаным күйіп барады, тәнім күйіп,

Азалы үні ғарыштың лағыл құйып.

Көңіл айтам, қазақтың қалың елі,

Шыдас берген талайға жанын түйіп.