Арайын кешсем сәулелі сәттің,

Әуені таңға әлдилер.

Аңсасаң келіп тау демін татқын,

Дүние- ай, сен де шалқи бер!

Сәуегей ғұмыр сыр айта қоймас,

Шілдеде қалған шер - мұңым.

Тауымның толы бауыры қой тас,

Қайдасың, қайда  Кербұғым?!

Армандар ғана сүйетін мекен,

Биігі де асқар тау сынды.

Түсіне де оның жиі еніп кетем,

Жаңғырық басты- ау даусыңды.

Ғұмырымның жалғасады  әні,

Таңды асады әлі өлеңі.

Заңғарын сүйіп, шыңды да асады,

Өзіңдей перзент өр еді.

Тауымның жұтып ауасын тұнық,

Сіңірдім бойға жұпарын.

Жақсыларымның бағасын ұғып,

Молаяр үміт, құт, әрім.

Тәңіртау сынды Іле,

Түргенімде,

Көктемдер қалды, жаз қалды.

Көрікті көзден мың өптіретін де,

Өлеңім көрді-ау жазғанды...