Аға, сен кеткелі мені мұң құрыстаған,

Тұман басып кеткендей тұнық ғалам.

Сезесің бе, жүрегім бара - бара,

Тас түйіндеп, ашпастай құлыптаған.

Арзу - арман, қиялдар батты жүдеп,

Жылап қалды айдында аққу жүрек.

Екі дүние арасын жалғастырар,

Сағынышым заңғарда жатты түлеп.

Аға, сен кеткелі сарғайды алғашқы бақ,

Жапырақтар жасап та алған құрақ.

Өксігімді көмерге  өзек таппай,

Жүрегімнің жасына алғам шылап.

Сен кеткелі қар жауды  алағайлап,

Әппақ  дүние  баяғы, дала қаймақ.

Қар лақтырып бейдауа мына әлемге,

Ғұмырыңның жалғасы балаң ойнап.

Аға, сен кеткелі уайымым тым көбейіп,

Көрсетпеді бұл өмір күлген өңін.

Аяулы боп қалды артта сонау күнгі,

Тәп-тәтті естеліктер күлге  бөгіп.

Ну ормандай қорғаным, қамалым ең,

Кекілімнен  сипаған самалым ең.

Айлар бойы көрмеген дидарыңды,

Қай қиырдан іздесем табамын мен?

Аға, бүрін жарған жауқазын самалаға,

Жұпар иіс мұрныңды жара ма, аға?

Сен кеткелі алғашқы көктем келді,

Ақ жаңбыры көзімнің  тама - тама.

Мезгілден де қайырсыз үміттімін,

Көңілімді паршалап, үгітті мұң.

Ақ параққа төгілген жанның жасын,

Ақтамастан кетті ме үзіп жібін...