Бозінгендей боздадым, боздауық ем,

Көңіл – дария... қайтейін, қозғалып сең.

Ішін тартып ұлыған ұлық дүние- ай,

Құм секілді көшесің сорға біткен.

Шағы ма еді таусылар білте майдың.

Айналған ба жапырақ күлге де айқын.

Керегімді тынады - ау, алып қана,

Шалғайыма оралған шілде - қайғым.

Жанды сол шақ өртердей қанталап күн,

Қайғы бұлты түнерді анталап мұң.

Құрығына түстің  бе, қайран бауыр,

Ажал дейтін аждаһа зәнталақтың?

Қалды артта анашың, қос бауырың,

Аяулы жар, үш тұяқ, дос қауымың.

Аспантау аясында тізбекке еріп,

Жалғасты құстарменен көш- дәуірің.

Қиядан көзге ұрарым, қылаңдайым,

Жанымның енді қалай қылам жайын?!

Сартап болсам кеземін өзің  жаққа,

Саялының  боп- бозғыл тұман сайын.

Күндер легі көздің жасын төккенмен,

Өзгермейді - ау, өмір заңы өткелдер.

Тәңіртаудың бір ұлына ей, Аллам,

Бейіштен нұр, жанына жұмақ көктем бер...