Көктем сайын жайқалып қыр гүлдесін,

Шалқытады көңілді нұр  сіңгесін.

Сауыр-сайқан бауыры құрақ жайып,

Қызғалдағын ару қыз Нұргүл терсін.

Тәнін сүйген Зайсаны, жанын сүйген,

Жанарына жарықтың бәрін де үйген.

Қарабұлақ ақ құсын қарсы ала ма?!

Топырағына мәңгілік  басын да иген.

Нұр кере ме кеудеңді, жыр кере ме?!

Сәулелерін шабыттың бүркелеме.

Өзен тынып даусыңнан, дала аңқиды,

Бұрқырайды жусан да, қыр, бетеге.

Тұмасынан тұндырып қанып ішкен,

Жыр оқисың, мың бояу сағынышпен.

Көктеміңе құт қондыр, іргеңе бақ,

Жарқырашы, қалмашы... жанып іштен!

Ғашық ең, тамылжыған қыр гүліне,

Құс біткен сайрайтындай Нұргүліме.

Құйылып көмейіңе күміс бұлақ,

Бір шуақ жаныңа еніп, сүңгіді ме?!

Басыңа бақ тілерім айдан анық,

Дос жылатып айтады, қайрап алып.

Айта берсек армандар таусыла ма?!

Жыр оқышы, күндерге қайта оралып.

Тілегім сол, жүрегіңе ал жапсырып,

Солай- солай... желге ұшпасын жақсы үміт.

Тағдыр жазған өмір-дастан бетінде,

Құрбым едің, жолықтырған бақ күліп...