Тағдырлы мекен тұрағыма айналып барады,

Жауапсыз күндер сұрағыма айналып барады.

Мына әлем менің көзімде ғана жәутеңдеп.

Әлсіздеу жанған шырағыма айналып барады.

Жарқырап мәңгі тұрмайды күн де төбемде,

Өлеңім үшін жасынын сүйдім, өбем де.

Таласып таумен биігін сүйдім, қайтейін,

Көңілің үшін жотадай мүжіліп шөгем бе?!

Аңсатқан өмір аңсаумен ғұмыр кештірер,

Ақынның өзі адамзат үшін көп тілер.

Оранып қайтем, бүлдені керім - көйлек қып,

Тозығы жетіп, ол да бір күндері ескірер.

Аласармайын, биік  те тағы болмайын,

Сауалдар қамап, тұтқындап алса әрдайым.

Уақыттың білмей қадірін кетіріп жүргенде,

Бауыры тартып, қара жер тұрса сол уайым...