Ешқашан көрмесем де түр-өңіңді,

Тыңдадым сенің ақын жүрегіңді.

Сырыңды білмесем де, қабыл алдым,

Кездессек деген жалғыз тілегіңді.

Күндіз-түн өзіңді ойлап жалындаған,

Жүрегім шығар деп ем жаңылмаған.

Есімнен шығара алмай әлек болдым,

Сені ойлап кездерімде дамылдаған.

Сағыныш кеудемді езіп жаныштаған,

Тағы да...бұл әрекет таныс маған.

Не боп кеткен адамдар, не боп кеткен,

Сөзінде тұрмас па еді намысты адам.

Мен едім, жылу іздеп, күнге өрлеген,

Өзіңдей жүрегімді жыр кернеген.

Қош енді, қоштасайын күліп түрып.                      

Өзіңмен өмірімде бір көрмеген.

Бұлқынады шыға алмай ішімде өлең,

Бәлкім, сенің көп шығар күшің менен.

Мен шаршадым, шаршадым зарығудан,

Көрейін тұлғаңды тек түсімде мен.

Кеш, күнім, кезім болса түсінбеген!