Өлең емес,

Жүрегімнің қаны ғой құрағаным,

Аз болғандай өмірде жылағаным.

Сен жолықтың жарқырап атқан таңдай,

Ұмыттырып өмірдің бұралаңын.

Келме енді, көрінбе, түсім дейін,

Бұл да қате жасаған ісім дейін.

Дос болам деп келісім берген күнім,

Бұл бір қате шешілген ісімдейін.

Қинай берме, ойлауға дәрменім жоқ,

Келіп едің біраз күн ермегім боп.

Ұшып жүрдік аспанда біз екеуміз,

Қиялменен,

Айырмам – жердемін тек.

Тағы да мен өзіңді көргенім жоқ.

Табылмас, бәлкім, менің іздегенім,

Кеп қалды, міне, шіркін күз дегенің.

Іздеп-іздеп ол жатқан жерге барам,

Құшағына енемін мұз дененің.

Табылар сонда, мүмкін, іздегенім.

Адасып, жоқ іздеген жолаушымын,

Алыстап бара жатыр қалау-шыңым.

Сұңқар деп жолыққаным күшіген боп,

Ілінем тырнағына талаушының.

Жұбататын ешкім жоқ жылағанда,

Сенетін қалмады ма бір адам да?

Онанша өлсем екен, өлсем екен...

Мен доссыз бұлай өмір сүре алам ба?