Сен бүгін биіктесің,

Сүйікті есім,

Қиялмен аймалайтын сүйіп төсін.

Айдын-көлдің мен ерке аққуымын,

Ерке құсың ешқашан үрікпесін.

Жоғалып кетсең екен осы беті,

Алдымнан шықпас па екен жердің шеті.

Зарықтырып қайдасың, қайда кеттің,

Көрінбей көптен бері  түр-келбетің.

Шыда, шыда, бұрын да шыдағансың,

Бұрын да дәл осылай жылағансың.

Үйреткен жоқ па өмір жыламауды,

Бұрын да түу биіктен құлағансың. 

Көңілің көңіліме қарамады,

Жарамады, бұл ісің жарамады.

Тынышымды тал түсте ұрлап алған,

Бұл күйің қарақшыға саналады.

Несі екен уайымға орағаны,

Шаттығымды қарадай тонағаны.

Зарығып осынша күн

Мен емес пе ем,

Желбіреп күтіп жүрген орамалы.

Жүрегіңнен өшіріп таста бәрін.

Бәрің де сондайсыңдар... басқаларың.

Кеше ғана жібіген жүрегімнің,

Білмеппін бұрынғыдай тас боларын.

Алданған жылымшы бір күн көзіне,

Алданып, толды тағы мұң көзіме.             

Мен енді ешқашан да жалынбаймын,

Тұрсам да қимасымды шын сезіне,

Алай-дүлей жан дүнием тағы мына,

Өртеме мені азаптап жалыныңа.

Мені тапқан күніңе өкінбегін,

Айналып кетсем-дағы сағымыңа.

Сырымды бөліскендей жайыменен,

Жағада ырғалады қайың-емен.

Үйге сыймай, даланы кезіп кеттім,

Мен сені ұмытуға дайын емен.

Сағынып, жабырқадым, күнім өтпей,

Кеудемнен сағыныштың мұңы кетпей.

Мен сені қия алмаймын, неге екенін,

Қойдың-ау табындырып құдіреттей.

Кешпесем екен сенің азабыңды,

Отырмын жаза да алмай жазарымды.

Аямастан тағы да жазалайтын,

Көрмесем екен, өмір, мазағыңды.

Не деген қатігез ең,

Қыңыр неме,

Мұндай күй көрсетпедің

Бұрын неге?

Ойнайсың, не болмаса әзілдейсің,

Тұрғанын қарай көргін қырын келе.