Ұзақ емес мен татар бақтың дәмі,

Өшірдің үміт отын жақтың-дағы.

Алаңдатпа көңілімді, өтінемін,

Маңызды емес сендегі тақтың мәні.

Маған келген бақыттың соры қалың,

Көкірегімді кернейді толы жалын.

Мен көретін шаттықтың баяны жоқ,

Көрмеймісің тағы мұң торығанын.

Түн.

Ымырт.

Ел ұйқыда.

Мен ояумын,

Өзіңді жолықтырам мен таяу күн.

Сонда айтармын ақтарып ішімдегін,

Жөні де бола қоймас енді аяудың.

Жалған бәрі,

Күпірлік етесіңдер.

Көңіл соқса, таптап та кетесіңдер.

Адалың да, арамза, бай-кедейің, -

Бұл өмірден бәрің де өтесіңдер.

Мүмкін емес... дей берем... мүмкін емес,

Қалар ма екен боп ертең бұл күн елес;

Сырымызды ақтарып біз екеуміз,

Өтірікке айналып шыққан белес.

Сен оны сезбейді деп ойламаймын,

Сезесің...

Жүрсің бірақ... сезбегендей.

Мен мұнда шаттық күнді тойламаймын,

Тұнжыраған ешкім жоқ өзге мендей.

Кім білсін... қайда жүрсің...сен қайдасың,

Бір хабар ала алмадым қанша болды.

Кейбіреулер асырып жүр айласын,

Биігіме жеттім деп, алса қолды.

Өмір сонша жалған ба, опасыз ба?

Неге адамдар қинайды бірін-бірі.

Қалай, қай күн кезіктім опасызға?

Кезікпесем болмас ед мұның бірі.