Қарайлаймын жаутаңдап жас шағыма,

Өте шығар ғұмыр-ай қасқағымда.

Уақыттың жүйрігі желдей есіп,

Біраз жастың асыппын асқарынан.

Пай-пай шіркін, күнді өткен сағынамын,

Уақыттың түсірмей сағына мін.

Шүкір айтып, келемін әр таңының,

Жарқыратып сыйлаған бағына мың.

Иә, менде пендемін асыр салған,

Өлместейін күтіп тұр ғасыр алдан.

Қызғалдақтай жайнаған қайран жастық,

Оралмайсың амал не бүршік жарған,

Еркелігін, көтерген баласының,

Бүгін қалды, сағыныш-арасы мұң.

Әке берген ақылың бойға сіңіп,

Ақ сүт емген ананың баласымын.

Тұрдыбек Жүнісұлы,

Алайыншы, бауырыма басып бір,

Қайран көңіл, сағыныштан тасып тұр.

Сенде тудың, мені туған өлкеде,

Ойнақтаған ботасындай асып қыр.

Ол киелі, туған жерім мекенім,

Бәрі туыс, жоқ жат бауыр бөтенің.

Арман құсын, ауыздықтап  міндім де,

Әлі есімде қырдан асып кеткенім.

Сағынамын, құшағын кең жерлестің,

Емеспін-ау, қыр гүліндей кербез тым.

Бұл жалғанда, жыр арнасам сендерге,

Арманым жоқ өмірге екі, келмеспін.