Басылар деп жанымның сыздағаны,

Аралап, шолып шықтым күз-даланы.

Табиғат та тамаша күйге еніп,

Тамылжиды, келгендей ізгі адамы.

Жан-жағым сары алтын жапырақтар,

Сұлулығы көз байлап атырапта әр.

Дидарымды жып-жылы желі өбіп,

Күн сәулесін төгіп тұр шашырап бар.

Құстар әні тұндырып құлақтарды,

Беретіндей күз жайлы бір ақпарды.

Менің мына күйімді ұққандай-ақ,

Жапырақтар сау етіп, сыр ақтарды.

Қандай ғажап! Осы сәт, көркем едің,

О, Музам! Жүрегімді өрте менің!

Жырымның саған арнап ең әсемін,

Сырымды тек өзіңе шертер едім.

Көңілім көктем еді, күзгі айымда,

Өрте, өлең! Жаза түс, біз жайында!

Жүректерді жылытып бір мезетте,

Сезім келсе, Музам, сіз дайын ба?

Сағыныш – сары алқалы күйі күздің,

Ғажап қой, тұрса егер сүйіп ізгің!

Көктегі күн де бүгін жымиып тұр,

Хәлімізді ұққандай жиі біздің...

Күзгі бақта келгендей маған да дөп,

Қиял құсы қалқып жүр санамда көп.

Бүгінгі күнім сондай ерекшелеу,

Ал, басқаны ойлауға шамам да жоқ...