Кішірейіп жүрмін, жарым озғалы өмірден,

Көзден кетсе де, кетпейді ғой ол көңілден.

Жарым бар кезде, жарық болатын, жан-жағым,

Кезі жоқ еді, көзімнің жасы төгілген.

Кішірейіп жүрмін, аласарумен өтер күн,

Арысым мені, кімге қалдырдың, не етермін.

Жалған дүние мәңгілік тұрмас басымда,

Бір күні мен де, жалғаннан мынау өтермін.

Төзімім бітіп, қалмады мүлде сабырым,

Жабығып жүрмін, жан дүниемде тағы мұң.

Өз өмірлерін ойлайды екен ұрпағың,

Ана атанып, иіген еді-ау тамырым.

Кішірейіп жүрмін, сын сағат таяп бара ма?

Дәм-тұзың бітсе, сұм ажал аяп қала ма?

Ұлым сыйлайды, сый көрмей келем келіннен,

Өмірдің соңы, сүреңсіз аяқтала ма?

Қоса қартаю арманым еді, алдағы,

Бұлыңғыр күндер, тағдырдың басқа салғаны…

Бақытым менің оралмас қайта өтті ме?

Болашағыма сенім мен үміт қалмады.

Жәутеңдеп жанар қарады күнім келінге,

Қанша ғұмырым қалды ғой дейсің менің де,

Ана деп сыйлап шашымның ағын құрмет қыл,

Қалқамай келер қартайар шағың сенің де.