Айтыңдаршы, айдар көңіл желкен бе?

Әрбір адам, қол созады ертеңге!

Бұл қалада қарттар үйі деген бар,

Барып соған, басыңды сұқ, ей пенде!

Түсеме еске, өткен күні талайғы,

Күтуменен жаңа күнді, жаңа айды,

Туыстарым келіп тұр ма, деп бірі,

Жәутең қағып терезеге қарайды!

Қайтсін енді, болмаған соң тірегі,

Осы үй ғой, жатар орны түнегі,

Бұрыш жақта аяғы жоқ тізеден,

Сағы сынып арбада отыр біреуі!

Ойлағандай бола ма, адам дегені,

Кімге қалай, тәңір нұрын себеді?

Қос жанары, сөніп қалған бір қартың,

Әне ілбіп, жар жағалап келеді!

Таныспақ ем айтпай қойды есімін,

Қайтем енді, сұраймын ба кешірім?

Немеренің, сүйіп бетін фотодан,

Бір әже отыр, бақпады деп бес ұлым!

Жас шағында ішіуші еді тек ептеп,

Той думаннан қалмаушы ед, секектеп,

Тар көшеде қаңғып жүрген бір жанды,

Арақ мұнда әкеліпті жетектеп!

Маңдайында өткен жылдар өрнегі,

Бұл өмірде, не қиындық көрмеді?

Орындыққа, іліп қойған костюмде,

Мына қарттың тұр жарқырап ордені!

Құйып алып жүрегіңе мол сенім,

Тыңда сөзін, жанына үңіл, көр шерін!

Ей пенделер, келіп тұр сен осы үйге,

Бақытыңның білу үшін, өлшемін!

Ей, пенделер! Келіп тұр сен осы үйге,

Бақытыңның білу үшін, өлшемін!