Сені көргім келеді, неге менің?

Көрсем, көркем сезімге бөленемін.

Көзіңе тік қарауға дәтім бармай,

Көңілдің ұшырамын,

Көңілдің ұшырамын,

Көңілдің ұшырамын көбелегін...

Сені көрсем, орнайды басыма күн,

Шуағынан гүл болып ашыламын.

Жанымның жанартауы жарылардай,

Жалт етіп, жанып барып,

Жалт етіп, жанып барып,

Жалт етіп, жанып барып, басыламын...

Сені көрсем, сел болып төгілемін,

Білмеймін, періште ме, пері ме едің?

Мен сені көрмесем де, маған қарап,

Күлімдеп тұрғаныңды,

Күлімдеп тұрғаныңды,

Күлімдеп тұрғаныңды сезінемін...

Мен сені... өзің айтшы, неге көрем?

Дегеніңе қашанғы көне берем?

Көрген сайын от құшқан көбелектей

Өртеніп жалыныңа,

Өртеніп жалыныңа,

Өртеніп жалыныңа өле берем...

Сезім менен ақыл деген – бөлек әлем,

Жүрегімнің ішінен өлең өрем.

Көрінбей кетсем егер, кінәлама,

Мен сені – кездеспей-ақ,

Мен сені – кездеспей-ақ,

Мен сені – кездеспей-ақ көре берем...